نسبت به توافق هسته ای ایران خوشبینی وجود دارد. همه می توانند به این موضوع خوشبین باشند و رسیدن به توافق نهایی را امکان پذیر بدانند.

اما این خوشبینی ها از سر چیست؟ آیا نشانه ای برای رسیدن به توافق جامع و نهایی وجود دارد یا دیده شده است که چنین خوشبینی هایی مطرح می شود؟ این خوشبینی در داخل کشور از سوی برخی مسئولان و کارشناسان مطرح می شود. اما آنها تنها به همین اعلام خوشبینی بسنده می کنند و از جزئیات خوشبینی خود چیزی نمی گویند. برخی دیگر از مسئولان و کارشناسان خوشبین نیستند اما دلایلی برای این خوشبین نبودن خود نسبت به توافق جامع دارند و اصلی ترین دلایل آنها هم پایبند نبودن طرف مقابل به توافقی است که صورت گرفته است.

گفت وگوهای هسته ای ایران و 1+5 در دولت تدبیر و امید به یکساله شدن خود نزدیک می شود، توافق اولیه میان ایران و اعضای گروه 1+5 باعث شد بخش هایی از پول های کشورمان آزاد شود، گرچه وارد کشور نشده و در حساب های خارجی باقی است اما نتیجه مذاکرات، آزاد شدن پول هایی است که غرب و آمریکا با راهزنی آنها را بلوکه کرده بود.

با شرایطی که وجود دارد اکنون دور تازه مذاکرات هسته ای پس از وین 6 در نیویورک جریان دارد.
براساس گفته عراقچی معاون وزیر خارجه و از اعضای ارشد تیم مذاکره کننده هسته ای؛ "بعید است در نیویورک به توافق هسته ای برسیم." البته او در ادامه گفته که؛ "نیویورک ایستگاه پایانی مذاکرات هسته ای نخواهد بود."

اما حالت های خوشبینی در میان دو طرف چگونه است؟ این خوشبینی ها از جنس همان برد - برد است که طرفین به آن اشاره می کنند یا باخت یک طرفه گفت وگوها و برد طرف دیگر است؟ و یا شاید باخت باخت باشد؟!

مذاکرات هسته ای که اکنون نزدیک به یکسال است جریان دارد، با دو حالت به نتیجه می رسد.
1- اگر طرف غربی گفت وگوهای هسته ای، از زیاده خواهی های خود دست بردارد و حقوق قانونی و مصرح در قوانین آژانس را برای ایران به رسمیت بشناسد آنگاه این خوشبینی به واقعیت و حقیقت می پیوندد. آمریکا در این میان محور اصلی و مانع مهمی برای دست نیافتن به همان توافق جامع و نهایی است.

حال آیا آمریکا دست از زیاده خواهی های خود نسبت به حقوق هسته ای ایران بر می دارد یا نه؟ این نکته ای است که بسیاری از کارشناسان و مقامات و مسئولان کشورمان به آن موضع دارند. اکثر آنها اعتقاد دارند که آمریکا هیچ گاه خواسته های غیرقانونی خود را کنار نخواهد گذاشت و بر آن ها پافشاری خواهد کرد. پس به این گزینه نمی توان حساب کرد.

2- دومین گزینه ای که مطرح است، کوتاه آمدن جمهوری اسلامی ایران در مقابل هر آنچه که غرب و آمریکا می خواهد. این گزینه به آن مفهوم است که ایران طبق خواسته آمریکا و غرب هر آنچه تاکنون در زمینه هسته ای انجام داده و به پیشرفت های چشمگیری هم نائل آمده است، پشت کند و دستاوردهای خود را تعطیل کند. آنگاه خوشبینی به قطعیت می رسد و فشارها، تهدیدات و تحریم های غرب علیه ایران پایان می یابد.

اما نه! این پایان ماجرا نیست. چنین اتفاقی یک طرفه خواهد بود. آمریکا تنها برنده این میدان معرفی خواهد شد و ژست پیروزی به خود خواهد گرفت و داستان همچنان ادامه پیدا خواهد کرد. در پی چنین اتفاقی، قرار نیست تحریم های غرب و آمریکا علیه ایران برچیده شود.

آمریکایی ها اصرار و تأکید دارند که برداشتن تحریم ها به چندین سال زمان نیاز دارد، اما در مقابل ایران طبق خواسته آن ها باید در مدت زمان اندک خواسته های آن ها را برآورده سازد.

مفهوم این خواسته آمریکا و غرب این است که تحریم ها همچنان باقی است و فعالیت های هسته ای ایران هم طبق توافق انجام شده، تعلیق خواهد شد.

براساس تازه ترین نظرسنجی که دانشگاه تهران انجام داده است، اکثریت قاطع مردم بر ادامه فعالیت ها و پیشرفت های هسته ای کشورمان تأکید کرده اند. این همان خط قرمزی است که مسئولان به ویژه رهبر معظم انقلاب اسلامی هم بر آن تأکید دارند. کوتاه آمدن مقابل زیاده خواهی های آمریکا، موضوعات و پرونده های دیگری را روی میز قرار خواهد داد که کاخ سفید و دیگر کشورهای همپیمان او در پی آن هستند.

باید توجه داشت که جمهوری اسلامی ایران چیزی فراتر از قوانین آژانس بین المللی انرژی اتمی انجام نداده و نمی دهد و در این سال های گذشته هم در چارچوب آژانس فعالیت کرده است.

مهمترین موضوع و نکته در جریان گفت وگوهای هسته ای اثبات حقوق هسته ای ایران است و آن گاه رفع تحریم ها. اولویت با رعایت حقوق هسته ای ایران و خط قرمزهایی است که رهبری و مردم بر آن تأکید دارند.

یک توافق جامع میان ایران و 1+5 در صورتی انجام خواهد شد که این دو خواسته اساسی و اصلی برآورده شود. آن گاه جمهوری اسلامی ایران هم در مقابل چنین اقدامی که غیرقانونی علیه ایران اعمال شده است، شفاف سازی های بیشتری را برای اثبات صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای خود انجام خواهد داد. غرب باید توجه داشته باشد که این شفاف سازی ها تنها در حوزه هسته ای و در چارچوب قوانین موجود در آژانس باید باشد. گرچه تاکنون هم ادعای پوچ آمریکا و غرب، ثابت نشده است و تنها یک ادعای بدون اساس و مدرک است که می گوید ایران در پی ساخت سلاح هسته ای است.

جمهوری اسلامی ایران همواره آماده مذاکره برای رسیدن به توافق بوده اما طرف مقابل اراده سیاسی لازم را برای رسیدن به آن نداشته است. آمریکایی ها هیچگونه انعطاف و عقب نشینی از مواضع خود نشان نداده اند و حتی پیشروی هم کرده اند، پس چرا ما از خود انعطاف بیشتری نشان دهیم و یا عقب نشینی کنیم؟!

.